Άγγελος: Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε να κοινωνήσει τον γιό του ο Μιχάλης.
Από τη μέρα που τον βάπτισαν προσπαθούσε με τη σύζυγό του να τον πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία και να τον κοινωνούν. Άλλωστε έτσι είχε μάθει κι εκείνος από τους δικούς του γονείς.
Ο Μιχάλης πήγαινε από μικρός στην εκκλησία. Όταν ήταν παιδί, βοηθούσε και στο ιερό. Ώ!… Με πόση λαχτάρα περίμενε την Κυριακή! Ξυπνούσε πρωί-πρωί για να βρεθεί κοντά στο σεβάσμιο ιερέα και να τον βοηθεί στην τέλεση της Λειτουργίας. Τι ωραία χρόνια!
Τότε κοινωνούσε κι ο ίδιος τακτικά. Ακόμη θυμάται ότι από την παραμονή, Σάββατο βράδυ, ζητούσαν συγγνώμη τα παιδιά από τους γονείς, έπαιρναν την ευχή τους και την άλλη μέρα πλησίαζαν το άγιο Ποτήριο «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης»…
Τώρα όμως πέρασαν τα χρόνια. Απορροφήθηκε στις σπουδές, ρίχτηκε στη δουλειά με όλες του τις δυνάμεις και πέτυχε πράγματι να εξελιχθεί και να αποκτήσει σημαντική θέση στην εταιρεία στην οποία εργάζεται. Τι να το κάνεις όμως; Όλα αυτά δεν τον άφηναν να χαρεί ούτε Κυριακή ούτε γιορτή. Αραίωσε τον κυριακάτικο εκκλησιασμό, έχασε την παιδική του αθωότητα…
Μέχρι που ήρθε στον κόσμο ο αγαπημένος τους γιός, ο Άγγελος. Αυτός που ξύπνησε μέσα του όλες τις μνήμες από την παιδική του ηλικία.
Και σήμερα… Τι ήταν αυτό που έκανε το αθώο αυτό πλάσμα! Τον κρατούσε στην αγκαλιά και πήγαινε να τον κοινωνήσει. Και πράγματι ο μικρός κοινώνησε ήσυχα όπως πάντα. Δεν άφησε όμως τον πατέρα να απομακρυνθούν. Κάτι ήθελε να πεί. Το καθαρό βλέμμα του στράφηκε στον ιερέα.
‒Μπαμπά;… είπε με παράπονο δείχνοντας με το χεράκι του τον πατέρα.
Γιά μια στιγμή ο Μιχάλης κοντοστάθηκε αμήχανα. Κι ο Άγγελος συνέχισε δείχνοντας τώρα το άγιο Ποτήριο:
‒Και μπαμπά!…
‒Ναι, Άγγελέ μου, ψιθύρισε ο πατέρας στο αυτί του μικρού. Θα έρθει κι η δική μου σειρά. Θα κοινωνήσω κι εγώ, καλό μου παιδί. Θα κοινωνήσω…, είπε και μόλις μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του…
Ήδη το είχε πάρει απόφαση. Άς είχαν περάσει χρόνια. Θα πήγαινε να βρεί τον ιερέα και πνευματικό των παιδικών του χρόνων. Ήταν καιρός πλέον για να εξομολογηθεί. Καιρός ν᾿ ανοίξει και γι’ αυτόν ο δρόμος προς τη θεία Κοινωνία. Όπως τότε που ήταν παιδί…
***
Είναι εντυπωσιακό το πως τα παιδιά παρατηρούν τα πάντα γύρω τους. Πολύ περισσότερο προσέχουν τη συμπεριφορά των γονέων τους και θέλουν να τους μιμούνται.
Γι’ αυτό και ένας από τους πιό βασικούς παράγοντες που συντελούν στην πνευματική καλλιέργεια και αγωγή των παιδιών είναι το παράδειγμα. Όσα καλά λόγια κι αν πούνε οι γονείς στα παιδιά, αν αυτά δεν συμβαδίζουν με πράξη στη ζωή των γονέων, δεν ωφελούν.
Υπάρχουν γονείς που παροτρύνουν τα παιδιά τους να εξομολογούνται και να κοινωνούν, ενώ οι ίδιοι δεν φροντίζουν να μετέχουν στα άγια αυτά Μυστήρια. Πως λοιπόν και το παιδί θα μάθει να ακολουθεί σταθερά τη μυστηριακή ζωή;
Όπως ο μικρός Άγγελος ήθελε να δεί και τον πατέρα του να κοινωνεί, έτσι και κάθε παιδί περιμένει να δεί και τους γονείς του να κάνουν αυτό που του υποδεικνύουν.
Πόσο μεγάλη ευλογία είναι να προετοιμάζεται όλη η οικογένεια και να μετέχει στη θεία Κοινωνία! Τότε όλοι αισθάνονται την ενότητα με κέντρο τον Χριστό. Κι αυτό είναι ό,τι σημαντικότερο έχουν να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους.
Ο όσιος Παΐσιος τόνιζε συχνά ότι οι γονείς οφείλουν «νά λαμποκοπάνε πνευματικά», διότι η πνευματική ζωή τους επιδρά αθόρυβα στις ψυχές των παιδιών. Έλεγε: «Η καλύτερη κληρονομιά που μπορούν να αφήσουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι η δική τους ευλάβεια».
Ο ίδιος ήταν πάντοτε ευγνώμων στους πιστούς και ευσεβείς γονείς του, πρόσφυγες από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, που τον έμαθαν να προσεύχεται, να νηστεύει, να ζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. «Δύο φορές την ημέρα, πρέπει να δίνουμε το “παρών” στο Θεό», έλεγε ο πατέρας του, Πρόδρομος.
Και πράγματι, πρωί και βράδυ έκαναν όλοι μαζί προσευχή μπροστά στο εικονοστάσι και στο τέλος έβαζαν εδαφιαία μετάνοια στην εικόνα του Χριστού. Τα θυμόταν αυτά ο Όσιος και γι’ αυτό συνιστούσε στους γονείς: «Ειδικά στα πνευματικά θέματα, τα παιδιά να τα βοηθάτε με το παράδειγμά σας, όχι με το ζόρισμα».
Αν το παιδί βλέπει και τους δύο γονείς να πηγαίνουν στην εκκλησία, εύκολα πείθεται να τους ακολουθήσει. Αν όμως βλέπει τον πατέρα η τη μητέρα να παραμένουν στο σπίτι χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, τότε μέσα του αποδυναμώνεται η αξία του εκκλησιασμού και σύντομα θα δείξει και το ίδιο απροθυμία για να πάει στην εκκλησία.
Πολλοί γονείς συμβουλεύουν το παιδί τους πρίν κοιμηθεί να κάνει πάντα την προσευχή του. Κι είναι πολύ καλό αυτό. Πιό σημαντικό όμως είναι να δεί το παιδί ότι κάνουν κι οι ίδιοι προσευχή. Τότε η συμβουλή τους θα στερεωθεί καλά στην ψυχή του παιδιού.
Πόσο ωραίο είναι όλη η οικογένεια να μετέχει στη μυστηριακή ζωή! Στον εκκλησιασμό κάθε Κυριακή, στην ιερά Εξομολόγηση, στην τακτική προσέλευση στο Ποτήριο της Ζωής… Αυτά είναι βιώματα που εντυπώνονται στα παιδιά και βάζουν γερά θεμέλια για όλη τη μετέπειτα ζωή τους.
Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 2161 (Σεπτέμβριος 2017)
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: www.facebook.com/imonopatia
