Είναι μεγάλη, λοιπόν, η δύναμη της προσευχής.
Και η χάρη της. Πολύ μεγάλη. Και ο αρχέκακος όφις, ο σατανάς και τα όργανά του, την τρέμουν.
Λίγο να φωνάξομε τον Χριστό, λίγο να επικαλεσθούμε την Παναγία, λίγο να μιλήσομε στους αγίους, και παίρνει πόδι ο άλλος. Δεν αντέχει τη χάρη τους.
Δεν αντέχει την αγάπη τους. Δεν αντέχει την παρουσία τους. Δεν αντέχει τίποτε. Το κακό βέβαια με μας πολλές φορές είναι ότι δεν προσευχόμεθα. Δεν προσευχόμεθα με θέρμη.
Πήγαιναν μια φορά δύο Χριστιανοί στον δρόμο. Κι έφτασαν σ᾽ ένα ποτάμι, το οποίο είχε πλημμυρίσει.
Κι έκατσαν και προσευχήθηκαν να το περάσουν.
Ο ένας είπε δυό κουβέντες με θέρμη και πέρασε. Ο άλλος προσευχήθηκε ώρα πολλή, μπήκε και κινδύνευσε να πνιγεί. Τον έπιασε ο άλλος και τον έβγαλε. Κι είχε απορία ο δεύτερος.
Κι είπε στον πρώτο: «Καλά, αδελφέ. Εσύ είπες δυό κουβέντες και πέρασες. Εγώ είπα εκατό και κινδύνευσα να χαθώ, αν δεν ήσουν η αφεντιά σου. Γιατί έγινε αυτό;»
Του λέει: «Εσύ προσεύχεσαι, αδελφέ, συχνά;»
« Ά, μπά», λέει. «Τώρα προσευχήθηκα κι αφού είδα τον κίνδυνο.»
«Ά, έτσι», λέει. «Εγώ προσεύχομαι πάντοτε. Έχω καλή σχέση και επικοινωνία με τον Θεό. Του ᾽πα δυό κουβέντες και συνεννοηθήκαμε. Συνεννοηθήκαμε! Εσύ», λέει, «τώρα το ᾽πες.
Γι᾽ αυτό στο ᾽κανε αυτό ο Θεός και σ᾽ έσωσε κιόλας, για να μάθεις να προσεύχεσαι. Γιά να μην αφήνεις την προσευχή.»
Θα μού πείτε: «Πάτερ, έχουμε και δουλειές, έχουμε και βάσανα, έχουμε και κόπους.» Μπορούμε να προσευχόμεθα όπου δήποτε. Όπως αναπνέομε, μπορούμε και να προσευχόμεθα. Μπορούμε να φωνάζουμε τον Χριστό, την Παναγία.
Στόμα δεν έχουμε; Έχουμε. Μυαλό έχουμε; Έχουμε. Πως δεν έχουμε. Έ, λοιπόν, δεν έχουμε καμμία ιδιαίτερη δαπάνη. Ούτε και κανένα ιδιαίτερο κόπο, αν θέλετε. Έχει κόπο η προσευχή. Σίγουρα. Αλλά μπορούμε και να φωνάζουμε τον Κύριο.
Η προσευχή είναι το 100 του Θεού. Φέρνει τον Κύριο γρήγορα κοντά μας. Φέρνει την Παναγία γρήγορα κοντά μας.
Και τους αγίους και τους αγγέλους. Κι επηρεάζει και τις ψυχές των αποθαμένων μας. Εκείνοι μας ακούνε. Και πολλοί απ᾽αυτούς έχουν βρεί παρρησία. Το ξέρετε αυτό; Παρρησία. Και μας βοηθάνε. Προσεύχονται για μας. Επηρεάζουν τον Θεό.
Μάς συντροφεύουν στη ζωή μας.
Έλεγε, κάποτε, ο Γέροντας Παΐσιος σε κάποιον… Του ᾽λεγε:
«Γέροντα, εγώ δεν έχω κάνει τίποτα ιδιαίτερο. Κι όμως μού πάν όλα καλά στη ζωή μου. Κι έχω πολλές ευλογίες. Τι συμβαίνει; Τι γίνεται; »
Και του λέει ο Γέροντας: «Παιδί μου, κάποιος πρόγονός σου έχει αγιάσει. Και δεν το ξέρετε. Έχει αγιάσει και δεν το ξέρετε! Και αυτό σας βοηθάει.»
Τι ωραίο, λοιπόν, η προσευχή! Και τι προνόμιο είναι να μιλάμε στον Κύριο απευθείας! Γιά να πάς στον πρωθυπουργό η στους άρχοντες μεσολαβούν πολλοί και αν σε δεχτεί και αν αδειάζει ο άνθρωπος κι αν θέλει, και το ᾽να και τ᾽ άλλο.
Εδώ στον Κύριο είμεθα άμεσοι. Αρκεί ν᾽ ανοίξομε το στόμα μας και λέει ο Κύριος: «Εγώ είμαι παρών. Ιδού, πάρειμι.» Ο πανταχού παρών, ανθρωποπαθώς εκφραζόμενος, λέει: «Είμαι παρών!»
Είναι για μας εκείνη την ώρα παρών, γιατί Τον φωνάξαμε. Τον φωνάξαμε! Ο προφήτης και βασιλιάς Δαυίδ προσευχότανε με θέρμη εφτά φορές την ημέρα. «Επτάκις της ημέρας ήνεσά σε.» Εφτά φορές την ημέρα!
Και είναι γεγονός οτι ο προφητάναξ Δαυίδ είχε πολλές ασχολίες, πολλά προβλήματα, τόσο λαό επάνω του, τόσες ευθύνες και τόσα άλλα.
Κι όμως, επειδή αγαπούσε κι επειδή ήθελε, εύρισκε την ευκαιρία και προσευχότανε.
Άγιος Νικόλαος – Τεύχος 66 Μάρτιος 2012 – ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΓΚΩΜΗΣ.
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: www.facebook.com/imonopatia
