Το στόμα του ταπεινόφρονα λέει την αλήθεια.
Εκείνος που αντιλέγει στην αλήθεια είναι όμοιος με τον υπηρέτη εκείνον που ράπισε τον Κύριο στο πρόσωπο (Ιω. 18, 22).
Ο λόγος του ταπεινού ανθρώπου εκφράζει την αλήθεια, γιατί πηγάζει από καρδιά καθαρή και ειρηνική. Αντίθετα, εκείνος που αντιλέγει στην αλήθεια, μοιάζει με τον υπηρέτη που ράπισε τον Χριστό, γιατί απορρίπτει όχι απλώς έναν λόγο, αλλά το ίδιο το Πρόσωπο της Αλήθειας.
Η υπερηφάνεια τυφλώνει τον νου και τον καθιστά εμπαθή· ο υπερήφανος δεν αντέχει την αλήθεια, γιατί αυτή του αποκαλύπτει την αδυναμία του, τα πάθη του και καταλαβαίνει ότι έχει την ανάγκη μετανοίας.
Μιας διαδικασίας όμως που δεν έχει καμία διάθεση να μπει. Έτσι, αντιδρά με αντίρρηση, ειρωνεία ή και φανερή εχθρότητα. Ο λόγος του, ακόμα κι αν φαίνεται έξυπνος ή δυναμικός, δεν έχει το φως και την απλότητα της χάριτος. Ενώ ο ταπεινός, ακόμα κι όταν ελέγχει, το κάνει με πόνο και αλήθεια· και γι’ αυτό ο λόγος του γίνεται σωτήριος.
Η ταπείνωση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει ο άνθρωπος φορέας και μάρτυρας της θείας αλήθειας.
